به گزارش قدس آنلاین به نقل از خبرگزاری شبستان، در فرهنگ قرآن و عترت(ع)، تمام انسان‌ها موظفند نسبت به برطرف ساختن نیازهای افراد جامعه در میدان عمل متعهد باشد. سوره مبارکه ماعون به معرفی کسانی که ظاهرا دین را پذیرفته اند اما عملا محتوای دین را انکار می کنند، اختصاص دارد. یکی از ویژگی های این افراد این است که نسبت به برطرف کردن نیازهای انسان ها احساس وظیفه ندارند و حتی مانع این کار می شوند. توان انسان ها برای برطرف کردن نیاز خودشان محدود است و در زندگی اجتماعی، هر کس تامین بخشی از نیازهای جامعه را بر عهده می گیرد. در این میان، به هر دلیلی ممکن است بخشی از افراد جامعه در تامین نیازهای خود با مشکلاتی مواجه شوند لذا افراد جامعه موظف اند نسبت به برطرف ساختن نیازهای ضروری این گونه افراد اقدام کنند و این کار از عبادت های بسیار مهم محسوب می شود.

یکی از اصحاب امام حسن (ع) نقل می کند که در حضور آن حضرت(ع) نشسته بودم که مردی نزد آن حضرت(ع) آمد و گفت: یابن رسول الله، فلان شخص مالی نزد من دارد که من توان پرداخت آن را ندارم اما او می خواهد مرا به زندان بیفکند. امام (ع) فرمودند: «به خدا قسم، من مالی در اختیار ندارم که دین تو را بپردازم.» آن شخص گفت: حداقل شما وساطت کنید و با او گفت و گو کنید. حضرت (ع) کفش خود را پوشید. گفتم: یابن رسول الله، آیا اعتکافت را فراموش کردی؟ حضرت(ع) فرمودند: «فراموش نکرده ام ولی پدرم (ع) از رسول خدا (ص) نقل می کرد که هر کس برای برآوردن نیاز برادر مسلمانش بکوشد، گویا نه هزار سال خدا را با روزه روز و عبادت شب عبادت کرده باشد.» (من لایحضره الفقیه، ج2، ص 190)

امام صادق (ع) فرمودند: «هر کس در برآوردن نیاز برادر مومنش گام بردارد تا برآورده شود و نیتش ثواب الهی باشد، خدای بزرگ ثواب یک حج و یک عمره پذیرفته شده و روزه دو ماه از ماه های حرام و عبادت این دو ماه در مسجدالحرام را به پاداش این کار برایش ثبت می کند. هر کس به نیت برطرف ساختن حاجت او قدم بردارد اما موفق به این کار نشود، خداوند به پاداش آن ثواب یک حج پذیرفته شده را به او می دهد، پس در کار خیر شوق داشته باشید.» (کافی، ج 2، ص 194)

امام صادق (ع) همچنین می فرمایند: «برآوردن نیاز مومن از هزار حج که با مناسکش پذیرفته شود، آزاد کردن هزار بنده در راه خدا و هدیه دادن هزار مرکب مجهز در راه خدا برتر است.» (امالی صدوق، ص 308)

امام کاظم (ع) فرموده اند: کسی که برادر مومنش برای حاجتی نزد او می آید، این حاجت در حقیقت رحمتی است که خداوند به جانب او سوق داده، اگر حاجت او را روا سازد، خود را به ولایت ما پیوند زده و به ولایت خدا پیوسته است اما اگر می تواند حاجت او را برآورد و برنیاورد، خداوند در قبرش ماری آتشین بر او مسلط می کند که تا قیامت وی را نیش می زند.» (کافی، ج 2، ص 196)

و از امام صادق (ع) است که فرمودند: «اگر مسلمانی برای حاجت و کاری نزد کسی بیاید و او بتواند کاری بکند اما نکند، خداوند در قیامت او را سخت توبیخ می کند و می فرماید:«برادرت برای حاجتی نزد تو آمد و من برآوردن نیاز او را در دست تو قرار دادم اما به ثواب این کار بی رغبتی بودی و دست رد به سینه او زدی. به عزتم سوگند چه دوزخی باشی یا آمرزیده، به حاجت تو اعتنایی نمی کنم.» (امالی طوسی، ص 99)

*برگرفته از شرح موضوعی قرآن کریم؛ اثر محمد علی دولت